1e dagen ...

Salaam sys bie!

Na een lange reis, in totaal 16 uur, kwamen we aan in de hoofdstad van Kirgizie, Bishkek. De stad is druk en vies. Wat mij meteen opviel was het verschil tussen de mensen, sommige lopen in de duurste kleding en rijden in een dikke bak (Audi, Porsche etc.) andere mensen lopen er echt bij als zwervers. Je kunt wel raden dat de meeste mensen heel arm zijn, er is maar een klein deel van de bevolking rijk. Zij wonen in het centrum,hier zijn ooktheaters, bioscopen en winkelmalls. Hoe verder je uit het centrum rijdt, hoe armer de mensen worden. De eerste dag na de reis mochten we allemaal bijkomen in een hotel, en wat voor eentje, echt een luxe! We hebben na onze douche een kleine stadswandeling gemaakt. De stad is heel stoffig en goor. Als je een halve dag met een korte broek hebt gelopen, plakken je hele benen. Dit komt door de smog en de viezige stofwolken. Arme mensen douchen zich maar 1 keer in de week. Kun je dus nagaan hoe erg sommige stinken. De meeste putdeksels in de stad zijn gejat, hier zit namelijk koper in en levert veel geld op. Je moet dus echt goed kijken want soms is er dus opeens een super diep gat, en dan val je in het riool. Overal in de stad zie je zwerfhonden, ze lijken een beetje op vosjes. En 's nachts gaan die met elkaar vechten en janken, daar kun je dus wel ff niet van slapen. De prijzen zijn hier ontzettend laag, maar of alles echt is betwijfel ik. De Fanta smaakt naar oploslimonade, en in kleine supermarktjes zie je heel veel vliegen en rotte etenswaren. Het rare is dat het nog druk is ook in die winkeltjes. Er liggen dingen die ik niet durf aan te raken zo goor, laat staan eten! In de 24-uurs supermarkt zag het er allemaal wel goed uit. Die staan natuurlijk alleen in het centrum. Een fles Pepsi en Fanta kost 25 eurocent. En benzine een liter is, 45 eurocent. Grappig is dat een Snicker 46 eurocent een cent duurder is dan een pakjesigaretten 45 eurocent, niet dat ik rook maarals ik een paar koffers mee kon nemen was ik stinkend rijk geworden. Iedereen is hier vrij klein, dus kijkt men je allemaal na en tegen je op. Het is niet vervelend omdat ze niet blijven staren naar je. Ik zit in een tehuis voor straatkinderen die zijn weggelopen van huis of geen ouders meer hebben. Vaak komt dit doordat de ouders scheiden of geweld tegen hun kinderen gebruiken. Vaders drinken veel wodka en worden dan agressief. Hier worden de kinderen opgevangen en krijgen ze eten en school. Ze doen nog veel meer maar dat vertel ik nog wel een keer. De kinderen hier, kennen geen gel. Dus iedereen ging aan men haar plukken om te voelen. Ze snapten echt niet hoe mijn haar zo hard kon zijn, en rechtop stond. Gelukkig heb ik twee tubes bij, nu ga ik alle jongetjes hier gel in een haar smeren. Vandaag was ik op bezoek geweest bij een familie in een soort sloppenwijk, ze hebben wel gewoon stenen huisjes maar er is alleen elektriciteit, geen stromend water, verwarming etc... Het schijnt nog erger te kunnen, maar dit vond ik toch wel heel schrijnend allemaal. De kinderen werken vanaf een jaar of 6 op de bazaars. Zij verzamelen bijvoorbeeld plastic afval waar ze een paar centen voor krijgen. Toen ik het huisje binnen kwam kon ik niet staan, maar het was ook de bedoeling dat ik ging zitten. Ik kreeg als gast een extra kussentje en iedereen moest zijn schoenen uitdoen. De vloer was bedekt met karton en kleden. Ze vertelden dat ze iedere maand nieuw karton sprokkelen voor de vloer. We kregen thee en brood maar hun zelf pakten niks. Dat waswaarschijnlijk te duur. Volgens hun cultuur mag je niks weigeren, dat is onbeleefd, dus dronken en eten we maar wat. Ze hadden twee kamertjes met zen 5-en. Ik schat ieder kamertje op 2 / 2,5 m. De huur van dit huisje is 1300 Som per maand. Dat is ongeveer 21 euro. Dat lijkt niet veel maar voor hun is het super veel. Door het project kunnen een paar kinderen van deze familie nu naar school i.p.v. werken de hele dag. 's Middags kunnen ze een maaltijd eten, gratis. Deze zijn echt goed en voedzaam. Ik kon mijn oren niet geloven toen ik hoorde dat de kinderen op school geld inzamelen voor mensen in Afrika die van de honger sterven. Zij hebben wel honger maar kunnen nog gewoon leven, vertelden ze mij. Alles wordt trouwens vertaald door een tolk. Hij is 18 jaar leert heel goed Engels en was vroeger ook straatkind. Hij weet trouwens alles van het Europese voetbal af. Echt grappig... As. weekend heeft hij een voetbalwedstrijd met zijn dorp tegen een ander dorp. Ik zit nu in het team en doe mee, dat vind ik dus echt geweldig. Omdat hij ons zo goed geholpen had de hele dag, heb ik hem twee flessen zonnebloemolie gegeven. Dit is voor de mensen hier dus heel duur (200 Som) = 3 euro). Toen hij gister thuis kwam en zijn moeder zag dat hij twee flessen olie had gekregen, moest ze huilen van blijdschap. Dat is toch indrukwekkend... Het klinkt allemaal niet zo fijn wat ik hier schrijf, maar als je ziet hoe de mensen leven (op welke manier) dan kun je zien dat ze gelukkig zijn met wat ze hebben. Ik heb nog niemand gezien die boos is of huilt. Allemaal zijn ze super gastvrij en ze willen alles geven aan je. Wat ik nog was vergeten is dat heel veel mensen hier drinken, en dan alleen wodka. Maar zelfs toen ik op het vliegveld aankwam ( 6.00 uur 's morgens plaatselijke tijd) stonk de douanier die mijn bagage moest checken naar alcohol, echt ongelooflijk! Vergeet de foto's niet te kijken, en tot snel,

Kosh Bol,

Roy

Persbericht

Onderstaand persbericht heb ik geschreven voor de krant. Hierin kun je precies lezen waaromik naar Kirgizie ga en wat ik er ga doen. Veel plezier met lezen!

Roy van den Broek in Kirgizië

In de voetsporen van Marco Polo

Roy van den Broek (22) uit Veldhoven is de komende weken in Kirgizië met Togetthere, een gezamenlijk initiatief van Kerk in Actie, ICCO en de Fontys Lerarenopleiding Tilburg. Voor de krant schrijft hij over zijn ervaringen tijdens de ontdekkingsreis naar Kirgizië. Vandaag deel 1: Een introductie.

Ik studeer aan de Fontys lerarenopleiding in Tilburg het vak Aardrijkskunde. Deze studie is heel divers en sluit perfect aan op het thema van de reis: De nieuwe Kosmopoliet, een wereldreiziger. En als er een wereldreiziger was, dan is het wel Marco Polo, vandaar het Marco Poloproject. Ik ga hem ruim zeven eeuwen later achterna. Samen met een cameraploeg en een reispartner, zal ik de ontmoeting aan gaan met een andere, voor ons vreemde, cultuur. Wat voor een shock zal dit voor mij zijn als ik mijn welvarende, democratische en een van de meest ontkerkelijkte landen van Europa, verlaat. Om vervolgens af te reizen naar een arm en streng gelovige republiek waar om de haverklap volksopstanden uitbreken, en nomaden en zwerfkinderen het straatbeeld uitmaken.

Hoe het begon

Natuur en cultuur laten mijn hart sneller kloppen. Enerzijds het onbekende van het land, qua klimaat, landschap en de prachtige natuurlijke schoonheden. Anderzijds de voor mij onbekende stijl en manier van leven in een hoofdzakelijk Islamitisch land. Meteen kwamen allerlei vragen naar boven, die bij mij beantwoord moesten worden: Waar ligt Kirgizië eigenlijk precies? Hebben ze daar fietsen? In wat voor een huis leven zij? Op welke leeftijd trouwen de meeste mensen? Hebben ze er kerken? Lopen vrouwen in Boerkha's? Moeten kinderen werken voor het huishouden? Leven mannen en vrouwen gelijk? Kennen ze een multiculturele samenleving? Is er vrijheid van meningsuiting?

Ruim een half jaar geleden kregen alle studenten van Fontys Hogescholen een e-mail. Hierin vroeg de organisatie naar mensen die een interculturele ontmoeting aandurfden. Na een sollicitatiebrief met CV en een pittig selectiegesprek werd ik uiteindelijk uitgekozen. Samen met 19 andere studenten mocht ik naar India of Kirgizië. Ik sprong een gat in de lucht, dit was een unieke kans!

Cultuurshock

Om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op onze reis, die waarschijnlijk voor een grote cultuurshock zal gaan zorgen, kreeg iedereen een uitgebreid voorbereidingsprogramma. Twee weekenden en 2 volle dagen moesten ons klaarstomen. Het eerste voorbereidingsweekend, in een hostel in Valkenswaard, ontmoetten we de andere kandidaten van de reis en de organisatoren. Toen werd ons duidelijk naar welk land we gingen, wat we daar precies gingen doen en ook met wie ik ging.

Straatkinderen

Aan het einde van het weekend werd ik gekoppeld aan Lotte (19), studente pedagogiek in Tilburg. Samen gaan wij naar Kirgizië, en wel in de hoofdstad, Bisjkek. Wij zullen het ontwikkelingsproject CPC gaan bezoeken. Dit is het Centre for the Protection of Childern. Net als in andere ex-communistische landen, is ook Kirgizië geconfronteerd met een groeiend aantal kinderen, Voornamelijk afkomstig uit de plattelandsregio's. Zij leven min of meer gedwongen op straat en nemen niet meer deel aan onderwijs en familierelaties. Velen staan bloot aan fysiek, emotioneel en/of seksueel geweld. Door ondervoeding enerzijds en zwaar lichamelijk werk anderzijds geeft hun fysieke toestand ook problemen. CPC helpt, door de basisbehoeften van de zwerfkinderen te verbeteren en de rechten van het kind onder de aandacht te brengen.

Tijdens het tweede voorbereidingsweekend werd de groep vaak in tweeën gesplitst. We kregen toen specifiekere informatie. Er kwamen mensen van de organisatie op bezoek die ons meer vertelde over de projecten, we kregen lessen over het land en de cultuur en we moesten o.a. onze visumaanvragen invullen. Dit was achteraf nog een heel gedoe mede door de oud-communistische bureaucratie in Kirgizië.

Taliban

Kirgizië ook wel Kyrgyzstan (5,2 miljoen inwoners), is een land in Centraal- Azië wat grenst aan Oezbekistan, China, Kazachstan en Tadzjikistan. Ruim driekwart van de bevolking is Moslim, de overige mensen zijn Russisch Orthodox. Tot 1917 werd het land bewoond door jagers en nomaden. In 1936 werd Kirgizië een onafhankelijke republiek binnen de Sovjet-Unie. In 1991, na bijna 70 jaar communistisch bewind, viel de Sovjet-Unie uiteen en verklaarde Kirgizië zich onafhankelijk. In 1993 werd een grondwet van kracht die het staatshoofd verregaande bevoegdheden gaf. Mede hierdoor werd het in de afgelopen jaren onrustig in de vorm van opstanden en demonstraties. De verkiezingen verliepen frauduleus wat zelfs leidde tot een volksopstand onder leiding van de oppositie, genaamd de Tulpenrevolutie. Mede door deze onrusten en, sinds 1996, de aanwezigheid en vermeende groei van moslimfundamentalisten onder leiding van de Taliban, hebben we ook nog een veiligheidstraining gehad. Dit gebeurde in Soesterberg, waar we leerden hoe om te gaan in, en met, gevaarlijke en onverwachte situaties. Bijvoorbeeld tijdens een overval, opstand of gijzeling. Doordat wij enerzijds hun taal niet spreken en anderzijds zij ook amper Engels verstaan is de communicatie heel lastig. Gelukkig wordt Kirgizië geroemd om hun zeer gastvrije en vriendelijke bevolking. Omdat er bijna geen buitenlanders in Kirgizië komen, willen ze alles van je weten.

Gratis educatief materiaal

De organisatie reist in twee weken langs alle 5 de koppels die verspreid over Kirgizië zijn geplaatst. Zij zullen tijdens het bezoek kijken of alles goed verloopt. Met hun zal ook een cameraploeg reizen die alles filmt onderweg. Al het filmmateriaal van de twee cameraploegen, uit India en Kirgizië samen, zal verwerkt worden tot een documentaire, die in november van dit jaar zal draaien op het Erasmus Filmfestival in 's-Hertogenbosch. Zij zijn de bedenker en medefinancier van het project. Ook wij als koppel krijgen twee camera's mee. Tijdens ons verblijf houden wij ons naast de ontwikkelingshulp ook bezig met het verzamelen van beeldmateriaal. De bedoeling is dat we in beeld brengen wat de verschillen en overeenkomsten zijn tussen de culturen van Kirgizië en Nederland. Aan de volgende onderwerpen kun je dan denken: het gezinsleven, werk en werkeloosheid, de rol van vrouwen in de samenleving, media en communicatie en religie. We hebben voor de hantering van de camera en opnametips een volle dag mediatraining gehad, zodat de makers verzekerd zijn van goed beeldmateriaal. Bij terugkomst in Nederland gaan wij met professionals aan de slag om bij het verworven beeldmateriaal lesopdrachten te ontwikkelen. Dit educatieve materiaal zal tijdens het Erasmusfestival gratis worden verspreid aan alle voortgezet onderwijs scholen in Nederland.

Marco Polo

Het uiteindelijke doel van mijn reis is dus om kinderen in Nederland in contact te laten komen met de cultuur in Kirgizië d.m.v. het ontwikkelde lesmateriaal, zonder dat zij daar zelf voor naar Kirgizië moeten reizen. Ik ben hun ontdekkingsreiziger en treed dus in de voetsporen van Marco Polo.

Aanstaande zaterdag 26 april vertrek ik naar Almaty in Kazachstan, vanuit daar reizen we per bus verder naar Bisjkek, waar we de volgende dag worden opgevangen door de verschillende organisaties. Hopelijk laten de internetvoorzieningen in Kirgizië het toe, zodat ik jullie tijdens mijn reis op de hoogte kan houden van mijn ervaringen.

Relevante links:

De weblog van Roy van den Broek: www.royopreis.reismee.nl

Meer informatie over het project en de site van de organisatie Togetthere:

www.togetthere.nlPersbericht

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Roy